Een prachtig verhaal over Onvoorwaardelijke Liefde.  Én een GRATIS Meditatie om jouw Hogere Zelf te ontmoeten.

Wat is nu eigenlijk het verschil tussen jouw Hogere Zelf en je Ziel?

Als een Ziel besluit om weer te incarneren in een fysiek lichaam, wordt er slechts een deel van de Ziel geïncarneerd.
Het deel dat in de niet-fysieke sfeer achterblijft, noemen we het Hogere Zelf.
Jouw Hogere Zelf is dus een soort veilige haven, die fungeert als ankerpunt en informatiebron.

Het is dat deel van jou die zich in een hogere Dimensie bevindt, het dichtst bij de Bron, en Onvoorwaardelijke Liefde IS.

DE SISSENDE SLANG

Tussen het hoge gras van een weide leefde eens een bliksemsnelle gifslang. Zij was de schrik van de herders.
Op een dag stonden de herders bij de weide toen zij vanuit de verte een man zagen aankomen. Hij liep direct op de gevaarlijke weide af.

De herders maakten een buiging toen de man langsliep en waarschuwden hem voor het agressieve reptiel. De stille man glimlachte en ging verder.
Nauwelijks had hij het pad dat door de weide voerde bereikt, of de slang schoot op hem af en siste angstaanjagend met haar giftige, gespleten tong.

Maar er gebeurde iets wat het beest nog nooit had beleefd: uit de ogen van de pelgrim trof haar een blik van grenzeloze liefde. De slang hield op met sissen, viel terug op de grond en kringelde in elkaar, zoals op hete, zomerse dagen.

De man sprak tot haar en zij begreep wat hij zei: "Waarom laat je anderen schrikken en doe je hen kwaad. Alsof je koorts hebt, zo is het als je woedend bent. Nu is je boosheid verdwenen en daarom voel je je behaaglijk en vredig. Zie je, zo vergaat het alle wezens: wees goed en je voelt je goed."

De slang herkende de ellende van het slangenleven dat ze tot nu toe voerde en zij proefde de macht van de liefde. Ze zei tot de pelgrim: "Ik zal doen wat je zegt."

De pelgrim groette de slang en ging verder.

De slang deed veel moeite om haar opvliegende karakter af te leggen en iedereen met liefde te bejegenen, zoals de pelgrim had gezegd.
Het duurde niet lang of de herders vluchtten niet meer voor haar.
Ze ging niet meer in de aanval. Toen de herders merkten dat ze ook niet meer beet wanneer men haar naderde, dachten zij dat ze ziek en hulpeloos was geworden en ze dreven de spot met haar. Ze namen wraak voor alle angst en schrik die de slang hen had bezorgd.
Ze pakten haar, gooiden haar door de lucht en sloegen haar tegen stenen en boomstammen totdat het bloed uit haar bek sijpelde.
Maar zij bleef stil en verdroeg alles omdat ze zag dat ze vroeger zelf ook zo had gehandeld. Van de klappen die ze kreeg raakte ze bewusteloos.
De herders dachten dat zij dood was en gingen weg.

In de koelte van de nacht ontwaakte de slang en kroop met veel moeite in haar hol.
Dagenlang lag ze daar, bijna tot niets in staat.
's Nachts haalde ze een paar blaadjes, want dieren kon ze niet meer doden. De blik van de pelgrim had in haar het gevoel doen ontstaan dat alle wezens net zo graag willen leven als zijzelf.
Zo werd haar lichaam magerder, maar haar gemoed was helder en vredig.

Op een dag kwam de pelgrim weer naar de weide om de slang op te zoeken. Hij vond haar niet en vroeg de herders waar zij kon zijn. Zij vertelden dat ze dood was. Maar de man die niet alleen met de ogen van het lichaam zag, maar ook met de ogen van de liefde, voelde dat zij nog leefde.

Toen de herders waren weggegaan riep hij de slang en ze kwam tevoorschijn uit haar schuilplaats.
De pelgrim vroeg: "Hoe gaat het met je?
"Ik ben tevreden en gelukkig", antwoordde de slang.
"Maar waarom ben je zo mager geworden?"
"Ik voed mij alleen nog met bladeren. Een levend wezen kan ik niet meer doden, misschien komt het daardoor."
De pelgrim schudde zijn hoofd. "Dat alleen kan niet de oorzaak zijn. Je lichaam zit vol littekens. Wat is er gebeurd?"
"Ach, toen de herders zagen dat ik niet meer beet, hebben ze mij gekweld en gemarteld. Ze wilden mij doden. Ik heb me niet verzet, want ik heb van jou geleerd niemand kwaad te doen."
De wijze man glimlachte: "Dat je zo'n groot geduld hebt bewezen, zal zeker zijn vruchten afwerpen. Maar één ding heb je over het hoofd gezien. Ik heb je alleen voorgesteld anderen niet aan te vallen, hen niet te bijten, maar over het sissen heb ik niets gezegd. Je brengt niemand schade toe wanneer je je - in geval van gevaar - opricht en sist. Het ga je goed verder. Leef in vrede."
Na deze woorden ging de pelgrim verder.

Verbaasd over dit eenvoudige advies bleef de slang op de weg liggen. Zij vergat terug te kruipen naar haar hol.
Toen de herders kwamen, zagen ze haar liggen en riepen: "Ze was nog niet helemaal dood, kom, we geven haar de rest!"

Maar de slang richtte zich op in haar volle lengte, siste en liet haar gespleten tong zien. De herders liepen weg zo vlug zij konden en maakten voortaan met respect een grote boog om haar heen.
Zij dachten dat daarom niemand van hen nog werd gebeten. De slang hoefde zich van nu af aan niet meer te verstoppen.

Wat een mooi verhaal hé, met wijze inzichten over Onvoorwaardelijke Liefde.

Ik wens jou een hele fijne ontmoeting met jouw Hogere Zelf!